حصار کشی و دروازه های نمایشی منطقه آزاد اروند
از ابتدای انقلاب 1357 ایران تا به امروز دشمنی و خصومت آمریکائی ها برهمه روشن و واضح است واین روند همچنان ادامه داشته و دارد
از طرفی مدیران منطقه ای و محلی ما هم پس از جنگ تحمیلی شکلی از مدیریت آزمون و خطا پیش گرفته اند که تا امروز هم همان روند کسب تجربه و توهم زدگی و شیوه ی اجرایی بدون مطالعه و بررسی و آینده نگری در انجام فعالیت ها و تصمیمات خود ادامه می دهند و هنر مدیریت هزینه که خروجی وحاصلی برای مردم و منطقه به همراه ندارد ویژگی این مدیران بوده است .
از جمله این اعمال و فعالیت ها که جای تامل و سئوال دارد. پیگیری طرح ساخت پروژه های دروازهای ورودی استقرار گمرک در مسیر های آبادان – اهواز و آبادان – خرمشهر و کشیدن دیوار و حصارفنسی ، برای ممانعت ازقاچاق و خروج کالایی تحت عنوان کالای همراه مسافر که قراراست به داخل منطقه آزاد اروند وارد و سرازیر شود .
آیا واقعا با توجه به تحریم ها و شرایط سیاسی و امنیتی منطقه این نوع تصمیم گیری در خصوص شکل برنامه ریزی و سیاست گذاری و عملیات برای توسعه شهرهای آبادان و خرمشهر درست و مقرون به صرفه و نتیجه بخش بود؟ آیا اصولا ایجاد مناطق آزاد چاره نهایی برون رفت از رکود و عقب ماندگی است ؟! ایکاش مدیران و سردمداران وقت دولت های قبلی بجای ایجاد منطقه آزاد استان خوزستان را به دو یا سه استان خوزستان شمالی ، مرکزی و جنوبی به مانند استان خراسان تقسیم می کردند قطعا شرایط خیلی بهتراز ایجاد منطقه آزاد برای آبادی شهرهای مرزی و رها یافته از جنگ برای مردم به همراه داشت
اما سازمان منطقه آزاد پس از تلاطم هاو موضع گیری های سیاسی و فراز و نشیب ها و جال و جنجال های آمد و رفت مدیران بسیاری ، مدیریت فعلی دولت یازدهم و دوازدهم به این نقطه رسید تا برای راه اندازی پروژه ساخت دروازه های منطقه آزاد که قرار است اداره کمرک درابتدای ورودبه آبادان مستقرشود ،کلی صفحات روزنامه و جراید وبسایت ها سازمانی و شخصی پراز مانورهای خبری شد از مصاحبه وکنفرانس گفتگوهای تبلیغاتی گرفته تا فیگور و ژست های مدیریتی وسیاسی که نشانکر افتخار گردانندگان سازمان منطقه آزاد اروند آبادان و خرمشهربود .
کسی نیست پاسخ دهد چه اندازه وقت و انرژی و منابع مالی بی زبان این مملکت و نیروی انسانی و حتی ذهن ودل مردم امیداوار به آینده ، بابت این فعالیت ها به بازی و ملعبه گرفته شد که آینده آن روشن و مشخص نبود . این موضوع مگر چقدر دانش، تجربه و هوشمندی و حتی صداقت و سلامت وجدان نیاز داشت ؛ تا فهمیده شود که با توجه به عداوت و خصومت دیرینه و کهنه آمریکا ئی ها و اسرائیل غاصب و امتداد و تاثیر سایه تحریم ها و نیز همراهی دیگرکشورها ممکن و عملی نیست . درشرایط این تحریم ها منطقه آزادنمی تواند برواردات زیاد تکیه کند . اما سازمان منطقه آزاد کلی منابع مالی که می توانست در راستای تامین رفاه و آسایش مردم و آباد نمودن معابر و مناطق مسکونی و ساخت و ساز پارک ها و ترمیم و بازسازی و تجهیز مدارس و مراکز آموزشی و مراکز درمانی و بیمارستانی و... هزار یک موضوع عام المنفعه دیگرهزینه نماید که رضای خدا و دعای خیر مردم در آن بود .
اما با خودخواهی و سوء مدیریت و هدف گذاری براساس توهمات شخصی منابعی که به سختی بدست می آید و در بودجه تعریف و تخصیص داده می شود بدون مطالعه و بررسی فنی و برنامه ریزی دقیق و درست در جهت ساخت دروازه ها وحصار های بدون استفاده درمحدوده منطقه آزاد اروند هزینه نموده است که می توانست با توجه به سفارش موکد رهبری مبنی براینکه توان خود را در« حمایت از تولید داخلی و کالای ایرانی » متمرکز نماید . متاسفانه مدیران منطقه آزاد اصراردارند که مرغ یک پا دارد و شیوه و روش خود را دنبال کرده و می کنند دروازه های گرانقیمتی که منفعتی برای مردم منطقه ندارد در حال ساخت و نصب است در حالیکه هیچ تجارتی و یا رفت و آمد تجاری در بنادر آبادان و خرمشهر و حتی گذرگاه شلمچه هم اتقاق نمی افتد . اگر هم تحرکی باشد بسیار ناچیز و غیرکافی است . و تا حدودی ممکن است چند لنج بصورت قاچاقی و چراغ خاموش کالاهای مصرفی تاریخ گذشته و غیراستاندارد و بی کیفیت هم وارد کنند آن هم در واقع ضربه ای به اقتصاد و تولید کنندگان داخلی می باشد وموجب خروج ارزی که امروزه بیش از پیش کشور به آن نیاز دارد منجر می شود . ؟ اینجانب چندین مرتبه در مکانهای مختلف به موضوع پرداختم و گوشزد نمودم که همه این کارها چون بدون مطالعه و صرفا به منظور گذر زمان و تخلیه خرانه وهدر دادن منابع مالی که به سختی استحصال می شوند هیچ سود و حاصلی برای منطقه و مردم و کشورندارد .
سعید بغلانی صوینخی
خادم مردم آبادان
